Rozdział XIV

„Jak tylko słońce wstanie
I zmieni się pogoda
Zabiorę się na spacer
Pójdę przed sobą schować
Nie wiem gdzie
Prawdopodobnie tam, gdzie chcę
Wymyślę się od nowa
Poskładam się inaczej
Ubiorę w nowe słowa
Najlepiej jak potrafię
Kilka zmian
I będę tym, kim będę chciał”
- Video „Ktoś nowy”

Kolejny dzień, który nie wiadomo co przyniesie. Przecież niejednokrotnie bywa, iż budzimy się jak gdyby nigdy nic, wszystko płynie swoim tempem, jest monotonne i nagle staje się coś nieoczekiwanego, co diametralnie odmienia nasze życie. Czy możemy się przed tym uchronić, czy możemy temu zapobiec? Oczywiście, że nie. Każde pytanie tego rodzaju prowadzi do negatywnej odpowiedzi. Życie to zwrot mnóstwa nieoczekiwanych, nieprzewidzianych sytuacji. 

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Ku wielkiemu zaskoczeniu Stefana oboje weszli do kuchni w tym samym czasie. On sam wstał najwcześniej, żeby posprzątać cały bałagan po imprezie.

- Siadajcie. – wskazał ręką na krzesła. – Muszę wam coś powiedzieć.

- Mamy się bać? – zaśmiała się Ines. Blondyn natomiast złapał się za głowę, która dawała o sobie znać. Odczuwał skutki nadmiernego picia alkoholu.

- Raczej nie, chociaż… sam nie wiem co może się wydarzyć. – przeczesał ręką włosy. – Muszę was zostawić do wieczora, niby to kilka godzin, ponieważ dochodzi pierwsza, ale chcę prosić o jedno. – nic nie mówili. Kontynuował. – Nie roznieście mi domu, kiedy będę u rodziców. – uniósł kąciki ust.

- Nie jesteśmy dziećmi, Stefan. – odparła dziewczyna z lekkim uśmiechem, chociaż w głębi siebie czuła niepokój.

- Nie? A tak się zachowujecie. Myślicie, że to przede mną ukryjecie. – pokręcił głową. – Ja wychodzę, a wy spróbujcie pogadać. Jak dorośli. – ostrożnie wstał i bezszelestnie wsunął krzesło. Minutę później słychać było przekręcanie zamka od drzwi.

A oni zostali zupełnie sami. Któreś mogło uciec, ale oboje nie mieli na to siły. Michael podniósł wzrok na Ines i popatrzył na nią mętnym wzrokiem.

- Bardzo cię boli? – zapytała nagle. Nie spodziewał się kompletnie tego pytania, zresztą ona również nie podejrzewała, że te słowa z taką łatwością wypłyną z jej ust. Odruch troski? Na pewno.

- Jeżeli pytasz o głowę, to tak. – odparł zakłopotany, lecz z nutą pewności siebie.

- Nie wiesz czy Stefan ma tu jakieś tabletki? – przygryzła dolną wargę, a jemu niemalże stanęło serce.

- Ma półkę, w której trzyma wszystko tego typu. – wskazał palcem. Dziewczyna wstała, podeszła do szafki, po czym wyciągnęła paczkę z lekiem przeciwbólowym. Następnie nalała wody do szklanki.

- Proszę. – podała wszystko chłopakowi. – Nie musisz dziękować.

- Mimo wszytko dziękuję. – lekko uniósł kąciki ust ku górze. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę i również się uśmiechnęła, a następnie udała się do łazienki.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Dochodziła godzina dziewiętnasta. Kraft jeszcze nie wrócił. Od popołudniowej sytuacji nic się nie wydarzyło. Podejrzewała, że poszedł się położyć. W końcu źle się czuł. Zastanawiała się czy już mu lepiej, czy chociaż trochę ból ulżył. Tylko dlaczego o tym myślała. Czy chciała poczuć się jak pielęgniarka? Oczywiście, że nie. Troska w jej przypadku nie była związana z medycyną. Ona po prostu czuła, że musi tak postąpić. Ten głos był w jej wnętrzu. Leżała i wpatrywała się w sufit, kiedy usłyszała naciskaną klamkę. Jednak nie chciała zmieniać pozycji.

- Mogę? – usłyszała cichy głos blondyna.

- I tak już wszedłeś.

- Fakt, nie było to do końca kulturalne. – potarł ręką czoło. – Musimy porozmawiać.

- Zawsze takie słowa nie zwiastują niczego dobrego. – Usiadła. – Jednak masz rację, musimy. – poklepała miejsce koło siebie, a on po chwili znalazł się koło niej.

- Nie wiem od czego zacząć, bo to co się dziś dzieje jest niewątpliwie dziwne, a tym bardziej niespotykane. Ines, my rozmawiamy. Bez kłótni.

- Chyba dzisiejszym dniem udowodniliśmy, że już dorośliśmy. Pewne sprawy, które się wydarzyły, już się nie odstaną. Nawet jakbyśmy bardzo chcieli. – powoli załamywał jej się głos. Pomimo, iż to dotknęło jej brata, ona przeżywała to z nim.

- Pamiętasz, dziś zapytałaś, czy bardzo boli. – skinęła. – Nie tylko głowa mnie bolała. To – dotknął ręką w okolice serca. – Boli mnie już od paru lat, a od kilku miesięcy jeszcze bardziej.

- Żałujesz? – zapytała ze smutkiem w oczach.

- Jak cholera. Niczego nigdy tak nie żałowałem. Jestem chamem, a do tego tchórzem. Markus miał rację. Nie mam krztyny odwagi do tego, żeby powiedzieć głupie przepraszam. Czuję jakąś blokadę, jakiś wewnętrzny strach. – nabrał powietrza w usta, a następnie gwałtownie je wypuścił. Wydawało się, iż będzie kontynuował, jednak tak się nie stało.

- Otworzyłeś się trochę przede mną, prawda? – nie było odpowiedzi. – Michi, popatrz na mnie.

- Tak, można powiedzieć, że wreszcie wyrzuciłem to z siebie. Chociaż w małym stopniu, ale zawsze. Minimalna ulga.

- Przytul mnie. – powiedziała nagle.

- Co? – wydawał się zaskoczony, jak nigdy w swoim życiu.

- To co słyszałeś. Zrób to zanim zmienię zdanie. – blondyn powoli objął jej kruche ciało. Poczuł przyjemne ciepło. Oboje czuli się bezpieczni.

- Dasz się jutro zaprosić na mały spacer? – zapytał szeptem prosto do jej ucha. Odpowiedziała po krótkiej chwili.

- Nie wiem dlaczego, ale się zgadzam. – uśmiechnęła się. - Nie myślisz, że to wszystko dzieje się bardzo szybko?

- Przeciwnie. Myślę, że zanim odzyskam twoje zaufanie, minie wiele czasu.

„Nie ma zbyt wiele cza­su, by być szczęśli­wym. Dni prze­mijają szyb­ko. Życie jest krótkie. W księdze naszej przyszłości wpi­suje­my marze­nia, a ja­kaś niewidzial­na ręka nam je przek­reśla. Nie ma­my wte­dy żad­ne­go wy­boru. Jeżeli nie jes­teśmy szczęśli­wi dziś, jak pot­ra­fimy być ni­mi jutro?”

Phil Bosmans

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Dziś oddaję Wam 14 rozdział, a to oznacza że już za 2 tygodnie odkryjemy to, co od początku kilka z Was nurtuje, czyli co Michael zrobił Markusowi? 

Piszcie jednak co sądzicie o tym. Jestem ciekawa. Pierwszy raz do rozdziału na końcu umieściłam cytat.

Wielkie zmiany się potworzyły, prawda? Oni rozmawiają! :)

Przepraszam, że w ten weekend nie było mnie na Waszych blogach. Nadrobię to już jutro, po szkole.

Nie wiem, co to za moda, ale dostałam kilka pytań na asku odnośnie mojej nazwy na instagramie i snapie. Wszystkie informacje są na jednej z kilku stron, ale już tutaj napiszę.

Instagram ---> https://www.instagram.com/evelinaa255/

Snapchat---> evelina515

Do następnego za 2 tygodnie!
Buziaki <3