Rozdział XXI

„Ja potrafię wierzyć w dobro, nienawidzić, mocno kochać,

nie potrafię ufać ludziom, wciąż się uczę ich szanować,

chciałbym umieć trzymać dystans, kiedy serce mówi zrób to!

nie potrafię się powstrzymać w obawie co będzie jutro.”

-3J feat. Nizioł „Polska wersja”

Zapewne każdy z nas miał sytuację w swoim życiu, kiedy nie wiedział czym się kierować. Serce i rozum to zawsze były dwie sprzeczności, prawda? Jeśli chodzi o miłość większość pewnie pójdzie za głosem serca. Pytanie kolejne brzmi następująco: czy narząd może zdecydować o ważnych sprawach, uczuciach? Czy to wszystko nie zależy od naszej głowy, od naszych pragnień, czy wewnętrznych wydarzeń, które wszyscy tak świetnie sobie układamy? To zawsze był bardzo trudny temat. Nigdy nie można było dać jednoznacznej i dobitnej odpowiedzi. Rozum też poniekąd płata figle. Dlaczego? Po prostu umiemy się bardzo mocno do kogoś przywiązać. W pewnych sytuacjach za bardzo. Potem nie wyobrażamy sobie bez tej osoby życia i jest to skutek różnych samookaleczań, depresji. Spróbujmy więc jeszcze raz. Serce i rozum. Wszyscy je posiadamy. Są wewnątrz nas. Dwa proste słowa. Jednak jeśli mielibyśmy się dokładnie nad tym zastanowić, to coś o wiele bardziej skomplikowanego, niż nam się wydaje. Czasem dając odpowiedź na jedno pytanie, otrzymujemy w zamian kilka innych, które nie są tak proste i oczywiste. Mają jakiś ukryty sens. Zupełnie jak nasze życie.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Miesiąc później:

Kolejne zawody pokazywały inne oblicza zawodników. Sezon zapowiadał się niezwykle emocjonująco zważywszy na fakt, że już niedługo miał się odbyć Turniej Czterech Skoczni. Prestiżowe konkursy, o których wygraniu marzy każdy skoczek. Faworytów było kilkunastu, a skoczni tylko cztery.

Szwajcarię uwielbiał od zawsze, więc z ogromną niecierpliwością czekał na zawody w tym kraju. Tym bardziej, iż przypominały one o nadchodzących świętach, o czasie spędzonym w rodzinnym gronie, o chwili odpoczynku. Czuł jednak wewnątrz siebie, że pewna sprawa, która nie daje mu spokoju od długiego czasu warta jest wyjaśnienia. Czas zebrać całą swoją odwagę i rozwiązać problem. Nie można wiecznie chować głowy i pozostawać tchórzem.

Udał się w stronę domku niemieckiej drużyny. Wewnątrz spotkał kilku skoczków, ale tego, którego szukał nie. Poprosił kolegów, o to, by nie wspominali Markusowi, że tu  jest. Kiedy został sam, nie wiedział co ma robić. Lepiej byłoby gdyby stał, czy siedział? Niby głupi szczegół w tej chwili miał jakieś znaczenie. Po upływie trzydziestu minut ujrzał sylwetkę, na którą tak czekał. Widział jednak w jego oczach, że Niemiec nie był zadowolony z jego obecności.

- Co znowu chcesz? – warknął na blondyna, wchodząc do pomieszczenia.

- Porozmawiać. – starał się brzmieć naturalnie, jednak cała ta sytuacja zaczynała go coraz bardziej przytłaczać.

- O czym? – prychnął. – Nie sądzisz, że my nie mamy o czym rozmawiać. – podkreślił ostatnie słowa.

- Owszem, mamy. – stwierdził dobitnie. - Kiedyś wydarzyło się coś, co absolutnie nie powinno mieć miejsca.

- Zabawne, że dopiero teraz to mówisz. – pokręcił głową. – Powiedz tylko, dlaczego? Ines ci kazała, czy faktycznie wyrzuty sumienia zaczęły cię strasznie dręczyć?

- Twoja siostra nie ma z tym nic wspólnego. – zaprzeczył pośpiesznie. – Jednak miałeś rację. Jestem zwykłym tchórzem, który wiecznie się oprawdza, zamiast przyznać się do winy. Tak po prostu, bez tłumaczenia o okolicznościach. Masz rację, kiedy mówisz, że jestem dupkiem. Zrobiłem naprawdę coś strasznego, bez względu na to w jakim stanie byłem. Nie myślałem racjonalnie, ale przecież nikt też nie zmuszał mnie do wlania w siebie prawie butelki wódki. To ja spieprzyłem, dlatego chcę naprawić. Nie oczekuję, byśmy stali się przyjaciółmi, bo byłoby to co najmniej śmieszne. Chciałbym, abyś wiedział, że cholernie jest mi przykro i wbrew pozorom, zdaję sobie sprawę z tego co zrobiłem. Jeszcze raz bardzo cię przepraszam, chociaż pewnie niewiele to da. – wziął głęboki wdech i wydech.

- Jestem w szoku. – ręką zmierzwił swoje włosy. – Nie spodziewałem się nigdy, że powiesz coś takiego, a w dodatku mam głupie wrażenie, iż mówisz to szczerze.

- To jest w stu procentach szczere. Nie przyszedłem rozgrywać przedstawienia.

- Chociaż ogromnie jest mi trudno w to uwierzyć, powiedzmy, że w jakimś małym stopniu będę próbował starać się o tym zapomnieć. Jednak będzie to długa i kręta droga. – westchnął po dłuższym czasie.

- Podasz mi chociaż rękę? – wystawił dłoń i spojrzał na Markusa. Ten dopiero po upływie minuty z małą siłą oddał gest. – To naprawdę wiele dla mnie znaczy.

- Chyba nie mogę żyć w negatywnych relacjach ze swoim przyszłym szwagrem przez cały czas? – zaśmiał się.

- Kim? – Michael z niedowierzaniem uniósł swoją brew. – Przecież my z Ines nic… - nie dokończył.

- Jeszcze nie.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Niekiedy zaraz po przebudzeniu się mamy wrażenie, że dzisiejszy dzień zaliczymy do udanych. Chyba sami nie wiemy skąd mamy takie przypuszczenia. Po prostu czujemy to wewnątrz siebie.

Zaraz po porannych czynnościach postanowiła zejść na śniadanie. Pomimo dość wczesnej pory cały czas chodziła zadowolona. Uśmiechała się do wszystkiego i do wszystkich. Kiedy usiadła koło członków z niemieckiej kadry od razu szturchnął ją Markus.

- Musimy pogadać po śniadaniu. Przyjdę do ciebie. – nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ chłopak szybko wstał i wyszedł.

Zaczęła się zastanawiać czego będzie dotyczyć ta rozmowa. Nie miała absolutnie żadnego pomysłu.
Po skończonym posiłku prędko udała się do swojego pokoju. Usiadła i nerwowo potakiwała nogą. Po kilkunastu minutach usłyszała pukanie do drzwi.

- Wchodź. – powiedziała do brata, po czym zaprosiła go do środka.

- Nie stresuj się tak, siostra. – przysiadł na brzegu łóżka.

- Po prostu nie wiem, dlaczego tak nagle musimy porozmawiać. – spojrzała na chłopaka.

- Uznałem,  że powinnaś wiedzieć.

- Mianowicie, co? – zapytała całkiem zdziwiona.

- Wczoraj odbyłem pewną konfrontację. – przeciągał.

- Mów dalej. – nalegała. Zrobił jakby chwilę przerwy.

- Rozmawiałem z Michaelem. – dostrzegł jej ogromne zdziwienie.

- Rozmawiałeś? Wy potraficie się dogadać?

- Jak widzisz nie pozabijaliśmy się, więc nastąpił sukces. – zaśmiał się. – Przeprosił mnie. Można powiedzieć, że po części pogodziliśmy się.

- Żartujesz? – pokręciła głową.

- Z takiej sytuacji akurat bym się nie śmiał. Nie chcę żebyś wiecznie była świadkiem naszych zgrzytów. Nie warto. To nie oznacza, że zapomniałem. Minie bardzo dużo czasu, zanim zaczniemy się dogadywać. Jednak mam nadzieję, że mimo wszystko kiedyś to nastąpi. – lekki uśmiech zagościł na jego twarzy. Dziewczyna podbiegła do niego i mocno go objęła.

- Dziękuję. – wyszeptała. – To dla mnie bardzo ważny gest.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

- Ines, jesteś dziewczyną, ale bardzo cię lubię. – blondyn podszedł do malutkiej dziewczynki.

- Ja ciebie też bardzo lubię. – zaśmiała się. – Nawet bardziej niż swoje niektóre koleżanki. – przybliżyła rączkę, a chłopak delikatnie ją objął.

- Dlaczego jest widno, a na niebie są gwiazdy? 

„By nasze życie miało wreszcie jakiś smak.
Wracam chętnie do chwili i pamiętam pierwszy raz.
Pierwsze spotkanie jak podróż w nieznane.
Siedzieliśmy wpatrzeni tak jak dzieci, które jeszcze nic nie wiedzą.”

- IRA „Ona jest ze snu”

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Tak jak obiecałam zjawiam się z nowym rozdziałem. Mam nadzieję, że od teraz wszystko będzie w pełnej regularności.

Dziękuję Wam, że czekałyście na nowość i dalsze perypetie Michaela, Ines i spółki!

Dawno mnie tu nie było, więc trochę sobie popiszę... :)

Ostatni weekend maja oraz ostatni dzień maja zapamiętam do końca życia. Naprawdę! To cudowne dla mnie chwile. W sobotę Ligę Mistrzów wygrał mój ukochany klub, czyli Real, natomiast w niedzielę Vive Tauron Kielce, czyli klub z mojego miasta, który również kocham wygrał historycznie Ligę Mistrzów! Z tej okazji właśnie wczoraj na Rynku odbyła się feta. Było wspaniale! Absolutnie nie da się tego wyrazić słowami, to trzeba po prostu przeżyć. Zmierzam do tego, aby właśnie życzyć Wam tak wspaniałych momentów w życiu. Wprowadzają wiele pozytywnego do naszego życia i bardzo nam pomagają.

Jeszcze raz dziękuję, że czekałyście!

Buziaki <3