Rozdział XXIX

„Jeśli to tylko sen
Nie chcę budzić się
I już na zawsze zostać tu
Niech zginie cały strach
Dzisiaj stało się, nie wiedziałem że też chcesz
A gdy w końcu jesteś blisko mnie, czuję że

Staje nagle w miejscu świat
Gwiazdy tańczą wokół nas
Kiedy ty, kiedy ja, kiedy my
Oprócz nas już nikt
Z tobą świat zyskuje treść
Z tobą wiem że mogę biec
Nawet gdy brak już sił
Wszystko nic, byle z tobą być”
- Antek Smykiewicz „Jak sen”

Dlaczego każdy uważał, że są dla siebie stworzeni i jak najbardziej powinni być razem? Czy to nie oni decydowali o tym? Oczywiście, poniekąd było to miłe, ale czasem bardzo uciążliwe. Nawet w gazetach pojawiały się ich wspólne zdjęcia. Czy prywatność dziś jest dla ludzi rzeczą kompletnie obcą? Przecież każdy chciałby ją posiadać, a nie co rusz dowiadywać się nowych plotek o sobie. Starajmy się, zająć  swoim życiem i nie mieszać w cudze. Wtedy  będzie o wiele lepiej.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

- Wszystkie nasze pobyty gdziekolwiek kończą się imprezami, to jakiś zwyczaj? – zaśmiała się Ines w stronę chłopaków.

- Wbrew pozorom sportowcy lubią się zabawić. – Wank odezwał się jako pierwszy.

- Może się wiele zadziać. – dopowiedział Welli.

- Wam tylko jedno w głowach. – pokręciła  głową.

- My w przeciwieństwie do ciebie nie mamy nikogo. – stwierdził ten drugi. Uniosła brew. – No, ty masz partnera.

-Jesteście tego pewni? – popatrzyli się na siebie.

- To widać. – tym razem głos zabrał Richard.

- Pozory jednak mylą. – puściła im oczko. – Nie jesteśmy razem.

- Jeszcze nie. – mruknął Markus siedzący na łóżku. Jednak nikt go nie usłyszał.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Ubrała się dosyć prosto i klasycznie. Czarna sukienka sięgała jej do kolana, zrobiła lekki makijaż, a włosy puściła luźno. Nie lubiła przepychu i o wiele bardziej ceniła minimalne rozwiązania. Chciała jednak wyglądać ładnie. Czy tym powodem był blondyn? Chyba nie można było wykluczyć tej opcji, zważywszy uwagę na okoliczności.

- Idziesz już na dół? – zapytał jej brat, stojący przy drzwiach.

- Tak, niedługo zejdę. – odpowiedziała, zapinając bransoletkę.

- Pasuje ci. – uśmiechnął się.

- Jest bardzo ładna…… i wyjątkowa. – odparła po chwili.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

- Odbijany. – usłyszała zza pleców znajomy głos, a potem poczuła jego silne ramiona.

- Czemu nie jesteś z kolegami? – zapytała.

- Wolę twoje towarzystwo. – pocałował ją w policzek.

- Nie tak publicznie. – upomniała chłopaka, który dziwnie na nią spojrzał.

- Nie chcę się ukrywać. – pokręciła głową. – A ty?

- To nie jest odpowiednia chwila na rozmowę. – chwycił jej dłoń.

- W takim razie idziemy. – pociągnął ją za sobą. – Do bardziej ustronnego miejsca. – dopowiedział, gdy zobaczył jej minę.

Dotarli oczywiście do jej pokoju, ponieważ tylko tam nikt nie przeszkadzałby im. Niemka usiadła na łóżku, natomiast Michael zgasił światło. Zostały im tylko gwiazdy i księżyc, który dawał niewielkie oświetlenie. Zmusił ją by wstała, a następnie intensywnie spojrzał w jej piękne oczy, które uwielbiał.

- Jakoś niezręcznie się zrobiło. – próbowała rozluźnić atmosferę.

- To poważny temat. – pogładził kciukiem jej policzek. – Dobrze wiesz, że nie zachowujemy się jak przyjaciele. Od jakiegoś czasu wydaję mi się, iż to tylko jakaś przykrywka. – złapał jej obie dłonie. – A ty co o tym sądzisz? Powiedz. – chciał usłyszeć co ma do powiedzenia, a zarazem trochę się tego obawiał.

- Zdecydowanie nie jest to łatwe. – westchnęła. – Ciekawi cię co o tym myślę? Jesteś dla mnie ogromnie ważny, dajesz mi wsparcie, pocieszasz mnie, nigdy przy nikim nie byłam bardziej szczęśliwa. – zrobiło mu się cieplej. – Boję się jednak, że to wszystko uleci, ponieważ zadzieje się coś więcej. – potrząsnął głową.

- Nie będzie tak, Ines. – nalegał.

- Jesteś w stanie dać mi na to gwarancję? – prychnęła.

- Nie jestem, bo się nie da. Przecież wiesz. Mogę ci jednak przyrzec, że jeśli się zgodzisz na kolejny etap pomiędzy nami, będę zdecydowanie najszczęśliwszym chłopakiem na tej planecie. – przymknęła na chwile powieki. – Pozwól nam spróbować. Proszę. – wyszeptał.

- Chciałabym, ale mam jakąś blokadę…. – jej oczy się zaszkliły.

- Nie nalegam. – westchnął. Wrócimy do tego, kiedy będziesz gotowa. – zapewnił.

- Dasz mi dokończyć? – przytaknął. – Mam jakąś blokadę, ale pomimo tego chcę zaryzykować, chcę budzić się z myślą, że nie jestem sama. – nie wierzył w to co powiedziała, to była magiczna chwila i najbardziej przez niego oczekiwana.

-  Zdecydowanie jesteś najlepszą osobą, jaką kiedykolwiek miałem u swojego boku. – zbliżył się, a następnie musnął jej wargi.

Zaczął całkiem delikatnie, z każdą kolejną sekundą ich pocałunek był inny. Oboje włożyli w niego wszystkie swoje uczucia. Dali sobie szansę. Od dziś nie było podziału na Ines i Michaela. Byli oni. Chłopak zaczął całować szyję dziewczyny. Zmierzało to w jednym kierunku.

- Jesteś pewna, że akurat teraz? – zadał niepotrzebne pytanie, kiedy pożądanie wzrosło w nich do granic możliwości. – Nie chcę byś poczuła się wykorzystana. – dopowiedział.

- A czy wyglądam na taką? – uśmiechnęła się promiennie.

- W takim razie nie będę miał żadnych oporów. – położył ją na łóżku.

- Całkiem słusznie. – zatopiła dłonie w jego włosach.

Ich ubrania zaczęły lądować na ziemi. Jedno po drugim. A oni chcieli, żeby takie chwile zdarzały się jak najczęściej. Potrzebowali siebie nawzajem.

 „Światu pot­rze­ba więcej wrażli­wych serc i mniej zim­nej stali.”

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

 Hej!

Witam Was serdecznie w Nowym Roku! 2016 był dla mnie wyjątkowo wspaniały, więc mam nadzieję, iż ten będzie jeszcze lepszy! Życzę Wam wszystkiego najlepszego w 2017!

Rozdział dodaję spontanicznie. Nie wiem, kiedy będzie kolejny. Chciałabym jak najszybciej zakończyć już tego bloga.

Nie wiem, jak Wy, ale ja ogromnie się cieszę z dotychczasowych występów Polaków w TCS! 

Dziękuję ogromnie za ponad 40k wyświetleń!! <3