Prolog

„To boli - kiedyś blisko, teraz sobie obcy ludzie
I trudno, tak musiało być
Nie mam złudzeń, nie mam pretensji, nie czuję nienawiści
Wszystkiego najlepszego, obcy jest mi smak zawiści
Mszczą się słabi. Nawiedzeni chcą Cię zbawić
Czasami duma nie pozwala spraw naprawić
Cóż, czasem granicę ktoś przekracza, a w życiu?
Nie ma powrotów, czas przecież nigdy nie zawraca.”

- Eldo „Granice”

Ona, dziewczyna o imieniu Ines. Niemka, szczupła, z czarnymi włosami i długimi nogami. W tym przypadku kompletnie nie sprawdzało się, powiedzenie, iż kobiety z tego państwa są brzydkie. Nie wszystko jest zawsze takie, jak mówią inni, bo ludzie czasami mówią róże rzeczy. W wieku 5 lat wyjechała ze swoim starszym bratem Markusem na sześć miesięcy do Austrii. Wtedy los postawił na jej drodze pewną osobę, z którą się zaprzyjaźniła, a potem kontakt się urwał. Lecz czy nie mówi się, że to właśnie te młodzieńcze przyjaźnie są czasem najtrwalsze? Czasem, to doskonałe słowo. Kiedy wyjeżdża się bez jakiegokolwiek pożegnania, z dnia na dzień jest nam cholernie przykro. I tak czuł się właśnie on. Michael, blondyn, drobno zbudowany. To jemu przypadła rola ofiary. Chociaż nie był to film, tak to poniekąd wyglądało. Bo to oni odgrywali najważniejsze role. Nie ma się co dziwić. Wszyscy jesteśmy głównymi aktorami swojego życia.

Oprócz koloru włosów i wieku niczym się nie różnili. Ironia losu, nieprawdaż? Te same charaktery. Piekielnie ciężkie. Identyczne poczucie humoru. Podchodzenie realistycznie do świata. Ich dusze były niczym dwie krople wody.

Minęło tyle lat i zapomnieli o sobie. Dziewczyna niedawno dowiedziała się, iż Michael jest skoczkiem   i razem z jej bratem wyjeżdża na zawody. W pierwszej chwili go nie poznała. Zmienił się. Wydoroślał, zmężniał. Jedyne co pozostało niezmienne to blond czupryna na jego głowie i  te oczy, w które kochała się kiedyś wpatrywać. Nigdy nie interesowała się skokami, nie jeździła z Markusem, nie oglądała tego sportu w telewizji. Owszem, wspierała brata całym sercem. W nim bowiem miała największe wsparcie. Zawsze zwracali się nawzajem do siebie o pomoc. Czy to w kontaktach damsko-męskich, czy w bardziej błahych sprawach.

Wracając do tej dwójki, już dziś dorosłych ludzi. Jedno było pewne. Oboje przyrzekli sobie, iż nigdy więcej się nie zobaczą. Ale czy takiej obietnicy można dotrzymać? Szczególnie idąc po ścieżce, która nazywa się życie? Tylko głupiec powie ‘tak’. Przecież każdy z nas jest człowiekiem i wie, że wszystko może się zdarzyć. W najbardziej nieoczekiwany sposób, ale może. Czy tak było i w ich przypadku? Czy tych dwoje ludzi, którzy jako dzieci rozeszli się, w przyszłości mieli się znów spotkać  na swojej drodze? Jaki scenariusz zafunduje im życie? A może los już dawno nakreślił im ich przyszłość?

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Witam pierwszy raz na nowym blogu, który jednak postanowiłam zacząć. Nowością jest, że piszę w narracji trzecioosobowej. Oceńcie same, czy mi to wychodzi. Czekam na Wasze opinie!

Proszę Was również, żebyście zajrzały do strony 'Czytelnicy', to dla mnie bardzo ważne. Co myślicie o bohaterach? Pozostawiałam do końca w tajemnicy, kto nimi będzie :)

Do kolejnego!

Buziaki <3