Rozdział I

„Niech żyje wolność, wolność i swoboda
Niech żyje zabawa i dziewczyna młoda”

- Boys  „Wolność”

Dość ciepły, czerwcowy poranek. Promienie słońca wpadały przez szybę i delikatnie dotykały jej skóry. Znienacka rozległ się huk otwieranych drzwi, a następnie krzyk.

- Ines wstawaj, zapowiada się piękny dzień. – Markus z szybkością błyskawicy znalazł się nad głową dziewczyny, ściągając przy tym samym kołdrę, która przykrywała jej chude ciało.

- Czyś ty do reszty zwariował? – krzyknęła  wściekła w stronę brata.

- Musisz być taka niemiła? Ines no… - szturchnął ją za ramię, natomiast ta spojrzała na wyświetlacz    w telefonie.

- Zdajesz sobie sprawę, która jest godzina?

- Ostatnio jak patrzyłem to było parę minut po szóstej. – lekko się zaśmiał.

- Ja cię kiedyś uduszę! Po co mnie budzisz tak wcześnie? – popatrzyła na jego wesołe oczy.

- Mam dla ciebie wspaniałą nowinę. Przed chwilą dzwonił do mnie trener i… - nie dokończył, przerwała mu.

- Widać on też jest nieźle świrnięty, skoro dzwoni o tej porze. – pokręciła głową. – Kontynuuj.

- Powiem wprost. Załatwiłem ci pracę. – ostatnie zdanie niemal wykrzyczał.

- Co? – jej źrenice nagle się powiększyły. – Ale jak to? Gdzie?

- Będziesz prowadzić naszą stronę internetową, zawsze lubiłaś bawić się w informatyczne rzeczy.

- I jak to ma wyglądać? Bo wiesz, jakbyś zapomniał to skokami się nie interesuję. -  usiadła po turecku, oczekując na odpowiedź.

- Nie martw się, masz po prostu zamieszczać relacje z konkursów, czy ważniejszych zgrupowań.  – zaczęła się nad czymś zastanawiać.

- To znaczy, że… - tym razem to on nie dał jej dokończyć.

- Będziesz jeździła z nami wszędzie!

- Uduszę cię, przysięgam….

Następnego dnia udała się do trenera na rozmowę. Werner od razu ją polubił. Może miała coś w rodzaju uroku osobistego? Zawsze kiedy spotkała  ludzi i dłużej z nimi rozmawiała zaczynali uważać ją za sympatyczną. Cieszyła się, że ma pracę, owszem. Ale nie była głupia i wiedziała z czym to się wiąże. Będzie spotykała jego. Co tydzień. Miała nadzieję, że jej nie pozna. Przecież każdy człowiek chociaż trochę się zmienia. Czasem przechodząc przez ulicę nie poznajemy osoby, z  którą wcześniej widywaliśmy się bez przerwy. Była ciekawa tego co przyniosą najbliższe tygodnie. Jak to się wszystko potoczy. Idąc w stronę domu, poczuła ukłucie w okolicach serca. Co to mogło być? Oczywiście. Wspomnienia. Wszyscy je mamy. Nieważne, czy są piękne, czy beznadziejne i raczej wolimy ich nie pamiętać. Wszystkie zakodowane są w naszej głowie, a te lepsze razem z uczuciami przenoszone są do serca.  Ona też je miała. Nie można ukryć, że to pół roku nie było czymś beznadziejnym. Fakt, była mała. Miała zaledwie 5 lat, ale nigdy nie zapomniała. Wspólne zabawy w chowanego, berka, gry w klasy. Pamiętała nawet sytuację, gdy bawili się na placu zabaw, a Michaela przez przypadek uderzyła huśtawka. Prosto w zęby. Bolało go cholernie. Jednak przed nią chciał zgrywać bohatera, jej bohatera.Nie płakał. Wtedy szybko go przytuliła. Jeden, jedyny raz.  Była przekonana w stu procentach, iż tego czasu w swoim życiu nie żałuje.

Weszła do pokoju, zamknęła klucz na wszelki wypadek. Chciała coś zobaczyć. Ciekawość była silniejsza od obietnicy złożonej sobie lata temu. Usiadła przy biurku, włączyła laptopa, wyszukiwarkę, a następnie wpisała jego imię i nazwisko. Już po chwili wyskoczyło jej mnóstwo informacji na jego temat. Zaczęła przeglądać jego zdjęcia. Zauroczył ją  ten uśmiech. Tak jak widziała w telewizji, jedyne co się w nim nie zmieniło to włosy oraz oczy. Czytała informacje o nim. Nagle poczuła mocniejsze ukłucie. Na jednej stronie była wzmianka o jego dziewczynie. Czy była zła? Nie. Zazdrosna? Nie. Zdziwiona? Też nie. Jednak gdzieś jedna myśl przyszła jej do głowy. Czy gdyby było inaczej, gdyby utrzymywali ze sobą stały kontakt, tam na zdjęciu razem z nim oglądałaby teraz siebie? Nie można było wykluczyć tej opcji. Wszystko w życiu jest możliwe. Nawet z tymi, którymi się nie lubimy, po latach poprawiamy stosunki. Dlaczego? Dorastamy. Stajemy się dojrzalsi. Coś w tym jest, iż będąc starsi myślimy inaczej.  Zamknęła wszystkie karty, usunęła historię przeglądania. Markus często lubił korzystać z jej laptopa. On znał ich sytuację. Jako jedyny. Jednak w tamtym czasie nie poznał Michaela i nigdy również nie wspomniał mu, że ma siostrę. Nie przepadał z Austriakiem, wręcz go nienawidził.  Ines wiedziała dlaczego. Michi zrobił coś, czego nigdy nikt nie powinien zrobić. 

Leżała na łóżku, przeglądając różne portale, gdy nagle usłyszała dźwięk hurgotania klamki. Zapomniała, że się zamknęła. Z trudem się podniosła i przekręciła klucz.

- Drzwi mi rozwalisz. – spojrzała na brata.

- Od kiedy to się zamykasz? – zapytał szybko.

- Mając tak nienormalnego brata, kiedyś musiało to nastąpić. – zaśmiała się.

- Ależ jesteś dowcipna. – pokręcił głową.

- Zupełnie odwrotnie niż ty. – stwierdziła triumfalnie.

- Jeśli dowiesz się czegoś, gwarantuję ci, że twój uśmiech również zniknie i to szybciej niż się pojawił.

- O czym ty mówisz? – zdezorientowała się.

- Dziś na treningu dowiedziałem się, że jedziemy do Hiszpanii… - znów mu przerwała.

- To super! Zawsze marzyłam,  żeby tam pojechać. – nie mogła przestać się uśmiechać.

- Dasz mi dokończyć? – potwierdziła skinieniem głowy. – To będzie tak jakby pobyt wakacyjny, na którym będziemy ćwiczyć i przygotowywać się fizycznie do lata, a potem zimy. Nie jedziemy sami. Spędzimy dwa tygodnie z Austriakami.

- Na szczęście będę mogła być z daleka od was i nie uczestniczyć w treningach.  – jakby odetchnęła z ulgą.

- No właśnie nie. Wyobraź sobie, iż wyjazd jest za tydzień, a dziś nasz fotograf przyniósł zwolnienie na dwa tygodnie, więc z nami nie jedzie. Trener kazał mi przekazać, iż to ty zastępczo będziesz robiła kilka zdjęć, żeby potem umieścić je na stronie. – mechanicznie spojrzał się w stronę okna.

- Czy to oznacza to o czym myślę? – nie dowierzała. Brat przeniósł na nią swój wzrok.

- Tak, codziennie przez dwa tygodnie będziesz patrzyła na Michaela. – odpowiedział z nutą goryczy w głosie.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Dziś długo oczekiwany pierwszy rozdział, który moim zdaniem jest taki sobie, ale to już same oceńcie.

Chciałam Wam serdecznie podziękować, bo jak widzę ponad 1500 wyświetleń, to nie wierzę. Dziękuję <3

Wielkimi krokami zbliżają się również skoki! Wybieracie się do Wisły lub Zakopanego? 

Do następnego ;)

Buziaki <3