Rozdział V

„Na zabawie tej wszyscy bawią się
a ja stoję sam
bo dziewczynę która skradła serce me
porwał jakiś pan
w głowie tysiąc słów w jednym imię twe
cóż poradzić mam
że urodą swoją omamiłaś mnie
Tobie wszystko to co mogę dam.”

- Jorrgus & Crump  „Na zabawie”

Wszystko co dobre szybko się kończy. Pobyt w Maladze był niewątpliwie jedną z tych rzeczy, chociaż codzienne treningi dały już wszystkim o sobie znać. Pozytywną stroną było to, iż na koniec przewidziano imprezę. Każdemu należała się chwila relaksu. My też potrzebujemy odpoczynku, oderwania się od spraw teraźniejszości. Inaczej byśmy nie funkcjonowali. Codzienne obowiązki w pracy, szkole, czy domu. Dlatego tak się cieszymy, kiedy możemy spotkać się z przyjaciółmi, czy jechać na zasłużone wakacje.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Te dwa tygodnie minęły jej zaskakująco szybko. Od ostatniej rozmowy z blondynem nic ciekawego nie miało miejsca. Co do jego osoby: widywała go i tyle. Powiedziała mu, co leżało jej na sercu. Skrzywdził jej brata, a to najbardziej bolało ją w tym wszystkim. Gdyby nie ten incydent, kto wie jak wszystko by się potoczyło.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Wszyscy mieli się wstawić do klubu Black Angel. Miała mały dylemat w jaką sukienkę się ubrać. Wahała się pomiędzy zwykłą, prostą, czarną, a jasną z kilkunastoma kryształami. Ostatecznie wybrała pierwszą opcję. Włosy starannie wyczesała i spięła w kok. Do tego dobrała czarne szpilki oraz kopertówkę, również w takim kolorze. Wyglądała całkiem dobrze. Chwyciła za fiolkę perfum, gdy z łazienki wyłoniła się sylwetka Markusa.

- Siostra, wyglądasz niesamowicie. – aż przystanął z zachwytu.

- Daj spokój, nie pochlebiaj mi tak, bo spod tej cienkiej warstwy makijażu wyjdą mi rumieńce. – zaśmiała się. – Idziemy? – odłożyła perfumy i wzięła torebkę.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Dotarli w wyznaczone miejsce, a następnie udali się do wcześniej zarezerwowanych lóż. Oczywiście od każdego z kadry usłyszała komplementy. Pochlebiało jej to. Przecież była kobietą. Nagle muzyka ucichła, a na miejscu przy mikrofonie pojawili się trenerzy.

- Witam wszystkich zgromadzonych. – rzekł Kuttin, lecz nikt go nie słyszał. – Ten mikrofon jest popsuty , nie działa. – zwrócił się do DJ-a.

- Po prostu nie włączył go pan. – odparł naturalnie. Trenerowi Austriaków zrobiło się trochę wstyd. Urządzenie przejął Werner.

- Ponownie witamy wszystkich. Mamy nadzieję, że po tej ciężkiej pracy, chociaż trochę się zrelaksujecie. Ale panowie, z umiarem! – spojrzał po swoich podopiecznych. – Także życzymy wam miłego wieczoru. Imprezę uważamy za otwartą! – wykrzyczeli oboje, a każdy zaczął bić brawo.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Kiedy przechodziła obok baru usłyszała głos Stefana, który ją nieustannie wołał. Nie miała serca mu odmówić. Niepewnym krokiem podeszła do ekipy Austrii. Każdy zaczął lustrować ją wzrokiem. Manuel nawet gwizdnął.

- Koledzy, przedstawiam wam Ines. – dziewczyna kulturalnie zaczęła się witać ze wszystkimi, kiedy podeszła do niego wypowiedziała ciche ‘cześć’.

Impreza trwała w najlepsze. Po upływie zaledwie czterech godzin wszyscy byli już pijani. Nawet ona.   W klubie poznała Matta, z którym, zaczęła się dobrze dogadywać. Tańczyli ze sobą prawie bez przerwy.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Pił kilka kolejek pod rząd. Zupełnie nie przejmował się późniejszymi konsekwencjami. Liczyło się tu i teraz. To takie piękne, prawda? Ukradkiem cały czas na nią zerkał. Wyglądała idealnie. Cholernie idealnie. Musiał to przyznać. Chociaż nie chciał. On też postanowił zapomnieć. Rozglądnął się w poszukiwaniu jakiejś atrakcyjnej dziewczyny. Jego wzrok zatrzymał się na długonogiej blondynce, w malinowej sukience. Podszedł do niej.

- Co taka piękna kobieta robi tu sama? – zagadnął.

- Widocznie nie aż tak piękna, skoro dalej stoję tu sama. – odpowiedziała zmysłowym tonem.

- Wybacz, nie przedstawiłem się. Michael. – wystawił dłoń.

- Martina. – uścisnęła ją.

- Popatrz nawet nasze imiona zaczynają się na taką samą literę. – oboje się zaśmiali.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Po kolejnej godzinie rozmowy z nowo poznaną towarzyszką musiał przyznać, że czuł się świetnie. Rozejrzał się naokoło. Niemcy byli w małej rozsypce. Część się ulotniła, część ledwo już siedziała. To samo mógł powiedzieć o swoich rodakach. Stefan oparty o Manuela dawno spał. Gregor stał na stole i polewał się alkoholem, dając tym samym pokaz kilkunastu dziewczętom, które głośno go wiwatowały. Pozostali zwiali do hotelu. Już miał przenieść  z powrotem wzrok na dziewczynę koło siebie, kiedy ujrzał ją. Obściskującą się z jakimś kolesiem. Coś w nim pękło. Zachłannie i szybko wpił się w usta Martiny. Nie wiedział dlaczego tak zareagował.

Michael, tak zachowują się ludzie chorzy psychicznie. – podpowiadało sumienie.

Więc może jestem chory.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Bawiła się cudownie, ale po trzeciej nad ranem postanowiła zakończyć zabawę i wrócić do hotelu, który był oddalony o pięć kilometrów. Zauważyła blondyna flirtującego z jakąś kobietą. Z niechęci zaczęła kręcić głową. Udała się do najbliżej taksówki. Usiadła na tylnym siedzeniu. Już miała podać nazwę hotelu mężczyźnie, kiedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, a następnie głos Michaela, który podał informację za nią.

- Możesz wysiąść z tej taksówki? – zapytała dość oschle.

- A co wykupiłaś ją sobie? – odpowiedział jej takim samym tonem.

- Porzuciłeś swoją nową wybrankę? Szybki jesteś. – zaśmiała się w nienaturalny sposób.

- Nie mów, że jesteś zazdrosna. – pokręcił głową.

- Bardziej szkoda mi twojej dziewczyny. – wykrzywiła usta.

- Interesujesz się moim życiem? – zapytał z drwiącym śmiechem. Zrobił chwilę przerwy. - Tylko Nathalie już nie ma. Widzisz, nie cierpię zdrad. No co Ines? Nie nakrzyczysz już na mnie? – w tym momencie stanęli. Taksówkarz powiedział sumę, a Michi od razu zapłacił. – Nie będziesz płaciła w mojej obecności, tak jak każda kobieta – rzucił w jej stronę.

- Nikt cię o nic nie prosił! – podniosła ton.

- Nie rozumiem państwa języka, ale nie kłóćcie się. Taki piękny związek dwóch osób, nie powinien ocierać się o takie sprzeczki. – oboje popatrzyli na mężczyznę.

- Pan wybaczy, ale z takim człowiekiem nigdy bym nie była. Za niskie standardy jak dla mnie. – wysiadła z taksówki, wcześniej spotykając się ze wściekłym wzrokiem blondyna. – Do widzenia. – dodała w stronę taksówkarza przez rozsuniętą szybę.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Kochane, to już piąty rozdział, czyli można powiedzieć mały jubileusz :) 

Jestem praktycznie świeżo po przyjeździe znad morza, także jeżeli jeszcze u kogoś nie byłam, to przepraszam i natychmiast o tym piszcie.

Jest jeszcze jedna kwestia, którą chyba muszę rozwiać. W moim opowiadaniu Markus jest jeden. To jemu Michael wyrządził coś złego, a przy tym jest on bratem Ines. Tak w kwestii wyjaśnień :)

Chyba z mojej strony tyle. Piszcie koniecznie co o tym rozdziale sądzicie! Niesamowicie mnie to motywuje!

Do następnego!

Buziaki <3

PS. Poznań przez który przejeżdżałam jest cudowny!