Rozdział VI

„Mija mnie czas
Mija mnie czas
Z prawej, z lewej
Już bez ciebie
Mija mnie czas
Podoba mi się świat”

- De Mono „Mija mnie czas”

Owszem, słowa potrafią ranić. Czasem jednak warto zastanowić się, czy  druga osoba wypowiadając je kierowała się czystą nienawiścią, czy może mówiła prawdę? Każdy jest tego ciekawy, a tylko osoba, od której usłyszeliśmy takie słowa w głębi siebie zna odpowiedź na te pytania. My nie. Dlaczego? Czasami jesteśmy zbyt cholernie dumni, by przyznać się, iż  mamy wady, które zakrywamy, czy udajemy że nie istnieją. Nie jesteśmy idealni. Nikt nie jest.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Wrócili do swoich domów. Ona do Niemiec. On do Austrii. Ines uparła się, że przekreśli wszystko. Nie wróci do relacji sprzed kilkunastu lat. Nawet nie odbuduje jej w małym stopniu. Michael na początku chciał. Próbował dwa razy przeprowadzić jakąkolwiek rozmowę. Niepotrzebnie. Skoro jej nie zależało, czemu miałby sam się angażować? Stworzyć coś na siłę? Bez sensu.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Jechał do domu, który tak dobrze znał. W niejednej sytuacji zapewniał mu schronienie.  To tam się wychował, spędził najpiękniejsze chwile w swoim życiu. Czasami chciałby się cofnąć w czasie i powrócić do tamtych wydarzeń. Wtedy wszystko było inne. Beztroskie.

Kiedy wysiadł z samochodu od razu w bramie zobaczył swoją rodzicielkę. Szeroko się uśmiechała. Szybkim krokiem do niej podszedł.

- Cześć mamo. – cmoknął ją lekko w policzek, po czym wtulił się w matczyne ramiona.

- Wreszcie dojechałeś Michael. – ścisnęła go z całej siły. – Chodź na obiad. – uśmiechnął się.

- Chcesz żebym przytył? – mama skarciła go wzrokiem.

- Chcę tylko, żeby wiatr cię nie porwał. Wiesz, że Alex przyjechał? – pokręcił przecząco głową.

Po zjedzonym posiłku, wypakowaniu najpotrzebniejszych rzeczy i wstępnych pytaniach rodzicielki nastąpił czas,  by odpocząć. Udał się do ogrodu. Na dużej, drewnianej huśtawce zobaczył siedzącego brata.

- Siadaj. – poklepał ręką miejsce obok siebie. – Na ile przyjechałeś? – zapytał po chwili.

- Pięć dni. – przymknął oczy, aby rozkoszować się świeżym powietrzem. – A ty?

- Pojutrze wyjeżdżam. Jak twoja forma? – spojrzał na brata.

- Nijak. Raz lepiej. Raz gorzej. Wiesz, mam wrażenie, że mi czegoś brakuje. Jakiejś motywacji. – przeczesał swoje włosy.

- Brakuje ci dziewczyny. – stwierdził. – Tej drugiej połówki, z którą przeżywałbyś najgorsze i najlepsze momenty. – poklepał go po ramieniu. – A Nathalie… - nie zdążył dokończyć.

- Przecież jej już nie ma. – odparł twardo.

- Myślałem, że może sobie coś wyjaśniliście i wróciliście do siebie. – powiedział spokojnie.

- Nie Alex, brzydzą mnie zdrady. Jakie by one nie były. – wziął głęboki oddech.

- Wiem, przepraszam. A teraz jest ktoś, kto ci się podoba?

- Nie. – stwierdził szybko. To była prawda.

- Coś cię jednak gnębi, Michi. Nie oszukasz mnie. To, że jestem młodszy, nie znaczy, że mniej pojętny. – uśmiechnął się.

- Chodzi o jedną sprawę, ale to już temat skończony i nie warto do tego wracać. – popatrzył na niebo.

- Nigdy nic nie jest na straconej pozycji. Nawet, gdy sytuacja wygląda beznadziejnie trzeba walczyć. Oczywiście, jeżeli się chce w ogóle podjąć walkę. – po tych słowach wstał. – Jeżeli ci zależy Michael, nie poddawaj się. – odszedł, a blondyn po raz kolejny został z tysiącem myśli.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Cały dzień leżała na łóżku. Nie miała na nic siły, a na dworze panował skwar. Usłyszała ciche pukanie.

- Siostra mogę wejść?

- Pewnie. – odpowiedziała, po czym podniosła się do pozycji siedzącej.

- Dobrze się czujesz? Jakoś od rana nie krzątasz się po domu? – spojrzał na nią.

- Wszystko w porządku. Po prostu gorszy dzień. – uśmiechnęła się lekko. – Markus? – popatrzyła na brata.

- Tak? – usiadł koło niej.

- Jak ty sobie radzisz z tą sytuacją? Wiem, że nie zapomniałeś. Jak to jest patrzeć na niego i wiedzieć jak podle się zachował, ile zadał bólu?– powiedziała na jednym tchu.

- Wiesz Ines, sam się zastanawiam jak sobie daję z tym radę. Chociaż z czasem wszytko się zmienia. Co nie oznacza, że wymazałem z pamięci tamto. – odwrócił wzrok na okno. – A ty z czasem zapomniałaś o nim? – zapytał wprost.

- Nie. – pokręciła głową.

- Czyli chcesz odbudować dawną relację? – nie wiedział, czy chce poznać odpowiedź.

- Nie chcę Markus.  Powiedziałam mu już to. Nie będę wracać do czegoś, czego już od dawna nie ma. Może byłoby inaczej, gdyby nie zachował się jak dupek. A ze względu na tą sytuację nie potrafiłabym mu zaufać, szczególnie, że mocno zranił jedną z osób, które najbardziej kocham. – chłopak na znak podziękowania mocno ją przytulił. Jednak istotne było to, czy gdyby nie ten incydent  teraz odbudowywałaby relację z Michaelem?

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Dziś taki krótki rozdział, który miał tylko i wyłącznie na celu pokazanie jak czują się główni bohaterowie.

Wiem, że wiele z Was myśli co zaszło pomiędzy Markusem, a Michaelem. Zdradzę, iż to wszystko wyjdzie na jaw około 15 rozdziału :)

Witam serdecznie nowe czytelniczki!

Powoli zaczyna się szkoła. Niestety. W związku z tym musicie mi wybaczyć, że od września na Wasze blogi będę wchodziła między piątkiem, a niedzielą. U mnie rozdziały będą co środy, nic nie ulega zmianie.

Jest jeszcze jedna kwestia. W rozdziałach coraz częściej na początku pojawiają się jakieś moje rozmyślenia, więc jeżeli się z tym nie zgadzacie rozumiem. Jak mówię, to tylko i wyłącznie moje obserwacje z życia.

Piszcie co sądzicie o tym czymś u góry. Sama się nie wypowiadam.

Jak zawsze do następnego!

Buziaki ;**