Rozdział IV

“Decisions as I go, to anywhere I flow.
Sometimes I believe, a time where we should know.
I can't fly high, I can't go long.
Today I got a million, Tomorrow, I don't know”.

„Zdecydowałem jeśli odejdę to popłynę do nikąd
Czasami wierzę, czas gdy powinniśmy znać
Nie mogę odlecieć, Nie za daleko
Dzisiaj mam milion, jutro, nie wiem.”

- Lost Frequencies  „Reality”

Czas. Jedno  proste słowo. Czym on w ogóle jest? Tak, jednostką pomiaru. Jedną z wielu, których uczymy się codziennie, czy to potem na różnych lekcjach. A w życiu co możemy powiedzieć o czasie? Nie cofa się. Nie staje w miejscu. Nie przesuwa się na zawołanie do przodu. Czasami nie potrafimy pogodzić się z tymi faktami. Chcielibyśmy przenieść się chociażby do przeszłości, do pewnych chwil, wydarzeń. Byłoby cudownie, prawda? Czasem chcielibyśmy coś zmienić, wtedy nasze życie być może inaczej by się potoczyło. Gdyby tak naprawdę można było sterować czasem wszystko byłoby pozbawione sensu. Każdy z nas uczy się na błędach, może wyznaczać sobie cele, po które rzetelnie podąża. Jedni zrobią wszystko co w jego mocy, żeby osiągnąć to co chcą, a drudzy nie zrobią nic i w przeciwieństwie do czasu staną w miejscu. Jedynie o co możemy posądzać tę jednostkę jest to, iż mija tak szybko. Zdecydowanie za szybko.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Leżał na miękkim hotelowym łóżku. Nie mógł zasnąć. Miał w głowie mętlik. Postanowił się przejść. Tak po prostu. Szybko ubrał jakiekolwiek spodenki i koszulkę. Kiedy tylko wyszedł na świeże powietrze od razu poczuł powiew wiatru. Było już dużo chłodniej, w końcu zegar wskazywał okolice północy. Dotarł na plażę i od razu usiadł na wciąż ciepłym piachu.

- Nie powinnaś siedzieć tutaj sama o tej porze. – powiedział po chwili do sylwetki, siedzącej przed nim. Przestraszyła się.

- Śledzisz mnie? – zapytała nie odwracając głowy. Patrzyła w ciemną przestrzeń przed sobą.

- A dlaczego miałbym to robić?

- Odpowiedz sobie na to sam. – wzruszyła ramionami.

- Kiedyś rozmawialiśmy o wszystkich sprawach, a teraz nie możemy normalnie zamienić paru słów. Albo świat kompletnie zwariował, albo to my staliśmy się cholernie dziwni, Ines. – wziął głęboki oddech. – Może nie chcesz słuchać tego, co teraz mówię, ale trudno. Nie rozumiem cię, dlaczego nie chcesz chociaż w małym stopniu odbudować tego, co rozkwitło lata temu. Nie uważasz, że ta relacja przypomina roślinę? Kiedy o nią dbaliśmy żyła, zaniedbaliśmy ją i umarła. – delikatnie położył dłoń na jej ramieniu. Lekko zadrżała. – Nie wiem dlaczego wtedy życie napisało tak powalony scenariusz. Dlaczego musieliśmy się wtedy rozstać z dnia na dzień. Wiesz, jak mi tego brakowało? Nawet koledzy nie byli w stanie zastąpić tej małej łobuziary, z którą miałem tyle przygód, tyle wspólnego. A teraz pozostały tylko wspomnienia. – zabrał swoją dłoń. Zamilkł. Czekał na odpowiedź.

- Michi, bardzo dobrze to ująłeś. Ta relacja jest jak roślina. Tylko, że ona za długo była martwa, by teraz odrodzić się na nowo. – powiedziała spokojnie.

- Czyli będziemy udawać, że się nie znamy? Na zawodach nawet na siebie nie spojrzymy i wymażemy z pamięci ten okres sprzed osiemnastu lat? – zastała go zupełnie głucha cisza. – Nawet się do mnie nie odwrócisz. – utkwił wzrok na jej włosach. – Zawsze powtarzałaś, że nigdy nie zmienisz koloru.

- Pamiętasz? – powoli odwróciła głowę i od razu napotkała wzrok blondyna.

- Wiele rzeczy pamiętam. Nieszczęsną sytuację z huśtawką również. – jej kąciki ust powoli się podniosły. – Nasz domek na drzewie. Mówiłaś, że jak dorośniesz… - przerwała mu.

- To w tych najbardziej złych chwilach się tam schowam. – skinęła głową. – Nigdy tego nie zapomnę, Michael.

- To dlaczego chcesz to przekreślać? – zapytał oschle.

- Czasami dochodzę do wniosku, iż sama nie wiem, czego tak naprawdę chcę. Moje życie jest cholernie trudne, wiesz? Każde jutro to dla mnie wielka zagadka. Przeszłość mnie nie rozpieszczała. Ale nigdy się nie poddałam. Przeciwnie. Po każdym upadku dostawałam większej energii do działania. Moja droga życiowa do tego momentu, nie była tak łatwa jak twoja i pomijam sprawy sportowe. – przymknęła powieki, by móc bardziej rozkoszować się dźwiękami odbijanych fal.

- Nie znasz mnie na tyle, żeby wiedzieć jak miałem w życiu. – patrzył na spokojną dziewczynę.

- Kiedyś cię znałam, dziś już cię nie znam. To ty się zmieniłeś, Michi. Robisz ludziom różne świństwa, ranisz ich. – spiorunowała go wzrokiem.

- Skąd ty wie.. – zaciął się.

- Nieważne. Nasza dziecięca przyjaźń też już jest nieważna. – wstała i tak po prostu odeszła, zostawiając go kompletnie oszołomionego.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Rano obudził się po zaledwie trzech godzinach snu. Jego głowa była pełna przeróżnych myśli.

- Coś cię trapi, czy po prostu gorsza noc? – zapytał Stefan, siadając na skrawku swojego łóżka.

- Rozmawiałem z nią o północy, na plaży. To koniec Krafti. – schował twarz w dłoniach.

- Dlaczego aż tak ci zależy, żeby ją odzyskać? – uniósł brew do góry.

- Gdybym znał na to odpowiedź, powiedziałbym ci. A wiesz co jest najgorsze? – spojrzał przenikliwie na kolegę. – Ona wie o mojej przeszłości. – nagle biały sufit stał się najbardziej interesujący w tym pomieszczeniu.

- Mówisz o Markusie? – Stefana źrenice się powiększyły.

- Chyba jego miała na myśli. Tylko skąd ona wie? Gdyby tamten czas można było wymazać. – podniósł się do pozycji siedzącej.

- Fakt zachowałeś się jak cham. – nie owijał, powiedział prawdę.

- Wiem, Stefan! Nawet nie wiesz jak bardzo jestem na siebie o to wściekły. – jego ton był nieco podniesiony.

- Nikt nigdy nie powinien być w takiej sytuacji jak on. – dobijał go słowami.

- Wiem do cholery! Ale co na to poradzę?! Strzelę sobie w głowę? Nie cofnę tego cholernego czasu, a tak bardzo chciałbym to zrobić! – wykrzyczał, wstał i udał się do łazienki, trzaskając  przy tym głośno drzwiami.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Na wstępie od razu  przepraszam,  że wczoraj nie było rozdziału, ale wypadł mi wyjazd do Krakowa. Za tydzień nie będzie nowości, ponieważ wyjeżdżam nad morze. To chyba tyle z 'ogłoszeń parafialnych' :)

Moim zdaniem ten rozdział do tej pory jest najlepszy, chyba najlżej mi się go pisało. Opinie jednak jak zwykle pozostawię Wam :) 

Do zobaczenia za dwa tygodnie i wszystkiego dobrego w sierpniu! :)

Buziaki <3