Rozdział XXIV

„Patrząc jak przechodzi dzień za dniem
W niedopowiedzianą bliżej przestrzeń
Nie tęsknić, nie możesz
Masz wszystko wokół siebie
Raz przeczytaj co już w rękach masz
Zamiast kaligrafią kreślić w myślach
Pocztówki te z życia
Których nie zdążysz wysłać”
- Andrzej Piaseczny „To co dobre”

Czasem życie doprowadza nas do takich chwil, kiedy zaczynamy martwić się o kogoś bardziej, niż o samego siebie. Dlaczego tak się dzieje? Zapewne chcemy chronić nasz największy ‘skarb’. Przed otoczeniem, które zazwyczaj nie jest przychylne i potrafi nam nieźle dopiec, przed  nieszczęśliwymi wydarzeniami. Jasno rzecz biorąc – przed wszystkim. Ludzie w tych czasach potrafią być jednak niezmiernie zapatrzeni w siebie i swoje potrzeby. Dobro innych jest na drugim miejscu. Dlaczego umiemy wszystko dzielić na poszczególne stopnie? Czy zdrowie, szczęście, dobro bliskich osób, nie jest równie ważne co nasze? Chcąc, żeby każdy postępował właściwie, zacznijmy zmianę od siebie. Zobaczmy czy przypadkiem nie zachowujemy się tak samo. Nie oczekujmy zmiany u innych, kiedy sami nie postępujemy lepiej.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Kilka miesięcy później:

- Ines, miałaś jak najwięcej odpoczywać i brać potrzebne leki. Tymczasem ty znów siedzisz przy komputerze. – powiedział Markus, z nutą pretensji w głosie.

- To, że mam anemię, nie oznacza, iż mam przestać robić cokolwiek. Poza tym tylko kończę artykuł. – odpowiedziała pewnie.

- Tylko praca i praca. Pomyśl czasem o sobie, znajdź czas na relaks. – przekonywał ją.

- Mówisz zupełnie jak Michael. Umówiliście się? Uwierz, wystarczy, że on bez przerwy wysyła mi wiadomości oraz dzwoni kiedy może. – brat pokręcił głową. – Wiem, że mnie kochasz i się martwisz, ale zrozum. Biorę leki, zmieniłam tryb życia. Zresztą wyniki mam lepsze, przecież wiesz. – wstała i lekko przytuliła chłopaka.

- Twoje dobro jest dla mnie najważniejsze. – szepnął. – Siostra, mógłbym cię właściwie o coś spytać? – zaczął niepewnie.

- Zależy o co? – wyswobodziła się z jego objęć i usiadła na skraju łóżka.

- Obiecaj, że nie będziesz zła. – przytaknęła głową. – Co jest  pomiędzy tobą, a Michaelem?

- Właściwie to skomplikowane. – zaczęła bawić się palcami u dłoni.

- Kochasz go? – zapytał, jakby to było najprostsze pytanie.

- Nie chcę tego nazywać miłością, Markus. Jesteśmy ze sobą szczerzy, wspieramy się, Michi się ogromnie o mnie troszczy… a poza tym… doszło pomiędzy nami do czegoś więcej… - spuściła wzrok. Nie musiała mówić tego bratu, ale chciała by nie było pomiędzy nimi żadnych tajemnic.

- Powinienem być zły, ale nie jestem. Przeczuwałem to. Mam tylko jedną prośbę. – zmrużył oczy.

- Jaką? – wychrypiała.

- Nie daj się skrzywdzić drugi raz. Za dużo by cię to kosztowało.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hakuba – czyli kolejny przystanek letniego cyklu. Tym razem wielu skoczków z czołówki postanowiło lecieć do Japonii. Walka o zwycięstwo była zacięta, więc nikt nie chciał odpuścić. Zawody tam również posiadały swego rodzaju urok, chociaż zgromadzonych kibiców było  o wiele mniej, niż chociażby w Niemczech, czy Polsce. Cały świat obiegały przecież różne informacje o japońskim stylu, albo jedzeniu. Jedni przyjmowali to ze śmiechem, drudzy zbyt poważnie. Niemiecka ekipa miała dolecieć na miejsce razem z Austriakami, jednak w ostatniej chwili plan uległ zmianie. Nie spodobało się to oczywiście blondynowi, który już planował co ma powiedzieć Ines, kiedy będzie koło niej siedział.

- Nie przejmuj się, macie przed sobą całe życie. – Stefan poklepał przyjaciela.

- Chciałem jej tyle opowiedzieć. – odparł z pretensją.

- Właściwie, kim dla siebie jesteście? – Michael odwrócił głowę w stronę chłopaka.

- Przyjaciółmi. – powiedział po chwilowej przerwie.

- Tylko? – Stefan brnął dalej.

- Tylko. – usłyszał ciche słowo w odpowiedzi.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Wieczorem, gdy wszyscy uporali się ze wskazówkami trenerów dotyczącymi weekendu, mieli się spotkać. Jako, że Michael dzielił pokój ze Stefanem, a Ines nie miała współlokatora, blondyn miał udać się do niej. Szedł tak szybko jak mógł. Prawie wpadł na pokojówkę, która szła korytarzem. Będąc pod właściwym numerem, wziął najpierw trzy głębokie wdechy. To nie było normalne zachowanie. Dlaczego przyspieszyło mu serce, skoro szedł w odwiedziny do przyjaciółki? Oboje padli sobie w objęcia, kiedy dziewczyna uchyliła drzwi. A on nie chciał, wypuszczać jej z rąk, już nigdy. Znów czuł zapach jej włosów, który tak bardzo uwielbiał.

- Jak się czujesz? – spytał, gdy usiedli.

- Pytasz o to pięć razy, w przeciągu doby. – zaśmiała się.

- Martwię się o ciebie. Chciałbym, by wszystko było w porządku. – popatrzył w jej oczy.

- Obecnie jest, ale to miło z twojej strony. – poprawiła włos, który niesfornie opadł jej na twarz.

- Przecież wiesz, że się…. przyjaźnimy, więc jesteś dla mnie ważna.  – westchnęła.

- Kiedyś pewna osoba, która była dla mnie najważniejsza, nie zareagowała tak jak ty. – blondyn próbował odtwarzać te słowa.

- O kim mówisz? – zaciekawił się.

- Mój były chłopak… Max. Parę lat temu, gdy powiedzieli mi, że mam anemię, przestraszyłam się. Mój stan był o wiele gorszy, niż teraz. Potem to wszystko się wyrównało, badałam się regularnie, nie wiem, dlaczego teraz znów mnie to dopadło. Jednak wtedy…. on… stwierdził, że nie może być ze mną, że to go przerasta. Z biegiem czasu, wydaję mi się, iż był to jedynie głupi pretekst, a ze względu na okoliczności miał on racjonalny sens. – spuściła wzrok. – Byłam kompletnie załamana. Ogromnie go kochałam, a on zadał mi taki cios. Wszystko zbuntowało się przeciwko mnie. Moja psychika wariowała. Na szczęście był przy mnie Markus. To on pomógł mi odrodzić się na nowo. – Austriak nie wierzył w to co usłyszał, miał ochotę dorwać tego chłopaka.

- Nigdy cię nie zostawię, wiesz? – objął ją. Spojrzała na niego.

- Już kiedyś słyszałam takie obietnice. – wyszeptała.

- Tamte nie były prawdziwe. – odparł pośpiesznie.

- A te są? – chciała, potrzebowała się upewnić.

- W stu procentach. Nie mógłbym cię skrzywdzić. – pogładził jej plecy.

                                                                                                                                                        

„Nie słowa, ale spełnione obiet­ni­ce bu­dują zaufanie.”

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Witam Was ponownie :) Tak, wróciłam i obiecałam sobie, że dokończę, co zaczęłam.

Rozdziały klasycznie będą co 2 tygodnie.

Mam nadzieję, że coś umiem jeszcze sensownie napisać, a szczególnie po tej przerwie.

Teraz znów szkoła...... którą zostawię bez komentarza :)

Wiem, że LGP było w lipcu, jednak ciągle wracam do tych cudownych wspomnień! Powtórzę: Ada, Klara - ogromne dzięki dziewczyny! Obecność obowiązkowa za rok! <3 

Ja już nie przedłużam. Do kolejnego!

Piszcie jak zawsze, co sądzicie.

Buziaki <3