Rozdział VII

„Hej, mówię sobie siłę masz
i nie w przegraj, wygraj - grasz
ale w pokonanie siebie
Pokonaj więc siebie, pokonaj siebie
udowodnij, że można lepiej”

- Feel & Iwona Węgrowska „Pokonaj siebie”

Czym właściwie jest odwaga? Tym, iż nie boimy się niczego, stawiamy czoła przeciwnością losu? Może poniekąd tak. A czy osoba, która mimo lęku lub niepewności przekracza granice i przełamuje się jest odważna? Tak. W dzisiejszych czasach takich ludzi jest coraz mniej. Wpływają na to przede wszystkim czynniki środowiska. Zaczynamy się bać. A to wszystko leży w naszej głowie. Jeżeli ‘włączymy’ pozytywne myślenie staniemy się odważni.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Kilka tygodni później

Zaczęła się jesień. Kolejne konkursy Letniego Grand Prix mijały nieubłaganie.  Przyszedł czas na Hinzenbach. Wiedziała, że na tym konkursie się pojawi. W końcu Austria była gospodarzem. 

Tak jak Ines sobie obiecała, traktowała Michaela jakby nie istniał. Mijała go na każdym kroku. On również przestał walczyć. Słowa brata poprzewracały mu w głowie. Niby chciał, ale za każdym razem kiedy ją widział mówił ‘stop’. Nie było sensu na coś jednostronnego. W każdej relacji liczy się przecież zaangażowanie dwóch osób.

Na miejsce mieli udać się autokarem. Kiedy wsiadali do pojazdu nagle zaczepił ją trener i poprosił, aby zanim usiądzie koło brata przysiadła się na chwilę do niego.

- Chodź Ines. Siadaj. – uśmiechnął się do niej. – No nie bój się. – na znak jakby otuchy poklepał miejsce koło siebie. Niepewnie, ale usiadła.

- O co chodzi? Chciał pan o czymś ze mną porozmawiać.- popatrzyła na mężczyznę obok.

- Tak. Mianowicie o twojej dotychczasowej pracy i muszę stwierdzić…. – nie dokończył.

- Coś nie tak? Jakby coś, wszytko można zmienić. – przestraszyła się.

- Nie, jest genialnie. Właśnie chciałem cię pochwalić za kawał dobrej roboty. – lekko się zarumieniła.

- Dziękuję. Już myślałam, że coś jest źle. – odparła.

- No widzisz, czasem podchodząc do kogoś nie trzeba mieć w głowie, iż ta osoba od razu cię skarci. Trochę wiary w ludzi. – puścił jej oczko. – A teraz leć do Markusa, bo mu się głowa urwie od tego wychylania. – zaśmiali się.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Musiała przyznać, że Austriacy się postarali. Duży hotel, urządzony bardzo nowocześnie. Dobrze przygotowana skocznia. Każdy po pierwszych treningach był w miarę zadowolony ze swoich skoków. Podczas kwalifikacji stała na dole skoczni. Taki widok niewątpliwie robił wrażenie. Widząc z dołu duży obiekt, możemy sobie wyobrazić jacy mali jesteśmy, względem świata i całego otoczenia.

Wszystko przebiegło zgodnie z planem i cała piątka zakwalifikowywała się do jutrzejszego konkursu. Już miała iść do domku ekipy, kiedy przez megafon usłyszała, że na belce zasiada on. Nie wiedziała dlaczego, ale została. Podziwiała jego daleki skok. Do tej pory dalej nikt nie skoczył. Kiedy przeszedł koło niej zupełnie obojętnie, bez wypowiedzenia nawet głupiego ‘hej’ poczuła dziwne ukłucie. Zawsze to ona tak robiła, sama chciała traktować jego jak powietrze, ale gdzieś tam w głębi siebie było jej cholernie przykro.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Zobaczył ją jak stoi i wpatruje się w niego. Przechodząc koło niej miał ochotę się przywitać, jednak szybko ugryzł się w język, zanim zdążył wypowiedzieć jakiekolwiek słowa. Dalej postanowił udawać, że mu nie zależy i odpuszcza.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Następnego dnia od rana każdy był nerwowy. Konkurs to konkurs. Nieważne czy wyższej, czy niższej rangi. Starała się ich trochę uspokajać, ale przecież nie była psychologiem. Mogła jedynie dać im słowa swojego wsparcia i zapewnić, że za każdego z osobna będzie mocno trzymała kciuki. 

Jej serce rozpierała wielka duma, kiedy okazało się, iż Markus wywalczył drugie miejsce. Miała ochotę skakać z radości. Na trzecim miejscu podium stanął Kamil Stoch. Natomiast niepokonany okazał się on. Widać było radość w oczach blondyna. Jednak oprócz brata nie obchodził ją teraz nikt. Podeszła bliżej miejsca, w którym miała się odbyć dekoracja. Nagle zaczepił ją jakiś mężczyzna.

- Przepraszam, pracuje pani dla niemieckiego teamu? – uniosła brew do góry.

- Tak. – potwierdziła skinieniem głowy.

- Cudownie. – odparł z ulgą. – A pomogłaby mi pani?

- Ale w czym? – zdezorientowała się.

- Powiem wprost prezes Austriackiego Związku Narciarskiego w ostatniej chwili się źle poczuł, a jego córka nie zdąży dojechać, żeby go zastąpić. Nie mam kogo podstawić. Mogłaby by pani ją poudawać i wręczyć po prostu nagrodę. – poczuła się jak w filmie. Zaczęła się zastanawiać, czy nie ma gdzieś ukrytej kamery. – No niechże pani się zgodzi. Jesteście z córką prezesa bardzo podobne.

- No dobrze, niech już panu będzie, ale…. – nie dane było jej dokończyć.

- Dziękuję pani! Tylko proszę włożyć bluzę. Będzie bardziej wiarygodnie. – podał rzecz. – Ja muszę lecieć, proszę to założyć i udać się w tamto miejsce. – wskazał palcem. – Jeszcze raz dziękuję. – krzyknął odchodząc.

Założyła na siebie ową rzecz i udała się w wyznaczone miejsce. Jak widać wszyscy czekali tylko na nią. Z tego wszystkiego zapomniała się zapytać komu będzie wręczać nagrodę. Jej mina szybko zrzedła, kiedy na szklanym pucharze, który ktoś jej dał zobaczyła wygrawerowaną jedynkę. Miała wrażenie, że znów dostała w twarz. Zaczęła myśleć. Po raz kolejny. Po ustawieniu się na  podium przyszedł czas na wręczenie nagród. Mocniej chwyciła puchar i z mocno bijącym sercem podeszła na środek. On widząc ją przed sobą równie mocno się zdziwił. Niepewnie uścisnęła mu dłoń, podała przedmiot i wypowiedziała ciche ‘gratuluję’. Żeby nie wzbudzać podejrzeń musiała również cmoknąć go lekko w policzek. Widział jej zdenerwowanie, więc sam się schylił i lekko musnął jej policzek swoimi ustami, a do ucha szepnął ‘dziękuję’. Pogratulowała jeszcze Kamilowi oraz Markusowi, który był ogromnie oszołomiony widząc ją wręczającą nagrodę. Kiedy odchodziła od podium szybkim krokiem udała się do hotelu, który był bardzo blisko skoczni. Otworzyła drzwi i rzuciła się na łóżko. Za dużo emocji jak na jeden dzień. Powoli dotknęła swojego policzka. Nie mogła uwierzyć, że kilkanaście minut temu, ten o którym miała całkowicie zapomnieć zostawił jakiś niewidoczny ślad na jej skórze.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej!

Dziś jak co środę kolejna nowość. Ten rozdział jest chyba najbardziej w moim 'stylu', czyli krótkie opisy, dużo dialogów. Sama osobiście wolę czytać dialogi, niż zbędne opisy, które są długie, a i tak nic nie wnoszą. Niestety wakacje się skończyły, zaczęła się szkoła, już po pierwszym dniu widzę, że łatwo nie będzie, ale jakoś musimy dać sobie radę. Życzę każdej z Was, żebyście zrealizowały gdzieś tam wszystkie założone przez siebie cele na ten nowy rok szkolny! Trzymam za Was mocno kciuki!

Mogę Wam zdradzić, iż w następnym pojawi się coś nietypowego :) Mam nadzieję, że będziecie czekać :)
Jest jeszcze jedna ważna sprawa, wchodzę tu  http://skijumpinglover.blogspot.com/ i co widzę? Mój blog jest nominowany, nie wiem jakim cudem, ale dziękuję! To dla mnie naprawdę ogromne wyróżnienie!

Do następnego!

Buziaki ;**