Rozdział IX

„Na zakręcie jestem życia,
taki przyszedł czas.
,,Jutro też jest dzień''
- tak pociesza każdy mnie.
Mówią: ,,Nie daj się,
trzeba dzielnie trzymać się!
Trzeba zacząć od początku,
trzeba zamknąć drzwi!"

- Ewa Farna „Bez łez”

Patrzyła cały czas na blondyna. Przecież on miał się nie dowiedzieć. A już na pewno nie teraz. Dlaczego zawsze cholerne życie w najmniej oczekiwanym momencie musi dać nam w twarz?

- Odpowiesz!? – jego głos z niepewnego, przerodził się w podniosły.

- Nie krzycz na nią! – Markus w ułamku sekundy podszedł do Ines i objął ją ramieniem. – Co tu jeszcze robisz? Wynoś się. – wysyczał w stronę Michaela.

- Wydaję mi się, że to nie z tobą rozmawiam. – odpowiedział mu w sposób równie nieprzyjemny.

- No pewnie! Nigdy ze mną nie rozmawiałeś. Nawet po tym. – znów miał przed oczami dawną sytuację. – Jesteś zwykłym dupkiem, Michael! Dupkiem bez honoru. Nawet nie masz krztyny odwagi, by powiedzieć głupie ‘przepraszam’, które i tak by nic nie zmieniło, ale przynajmniej uratowałoby część twojego człowieczeństwa! – wykrzyczał. Zastał zupełną ciszę. – Odwaga, to chyba również obce ci słowo. – prychnął. - Wiesz, żałuję. Żałuję, że wtedy nasza ciotka zabrała nas do siebie, do Innsbrucka na całe sześć miesięcy! Inaczej moja siostra nigdy by cię nie poznała! Inaczej byłoby jej lżej! Lżej bez ciebie! – targały nim niewyobrażalne emocje. Ines cały czas stała i wsłuchiwała się w każde słowo. Zastanawiała się, czy Markus dobrze mu wygarnął. W głowie cały czas z jednej strony słyszała ‘tak’, z drugiej ‘nie’. Była rozerwana od środka. Blondyn ostatni raz tępo popatrzył się na dziewczynę, po czym wyszedł.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Nie wiedział, co ze sobą zrobić. Nie obchodził go nawet fakt, że przez totalnie zepsuty skok stracił szansę na trzecie miejsce w ogólnej klasyfikacji letniego cyklu. To było teraz mniej ważne. Cały czas słyszał słowa Niemca ‘Lżej bez ciebie’. Czemu to musiało tak cholernie boleć? Trzy słowa, a potrafiły dogłębnie uderzyć. Jak się wtedy czuł? Nie do końca mógł to określić. Najgorsze, w tym wszystkim było to, iż nie zareagowała. Czyżby myślała tak samo? Sam nigdy by tego nie powiedział. Nie żałował, że kiedyś ją poznał.

Od paru godzin leżał na hotelowym łóżku. Usłyszał hurgotanie drzwi, a zaraz potem Stefana stojącego nad nim, w rękach trzymał dwa puchary. Jeden za konkurs, drugi za całokształt.

- Michael, co się z tobą dzieje? – zapytał z wielką troską, kładąc przedmioty na szafce.

- Gratuluję. – lekko się uśmiechnął, lekceważąc pytanie przyjaciela.

- Myślisz, że unikanie odpowiedzi coś zmieni. – pokręcił głową. – Co się stało? – przysiadł na krawędzi łóżka.

- Nic takiego, Stefan. Gorszy dzień. – kłamstwo. Pierwszy raz od niepamiętnego czasu go okłamał.

- Jakoś rano wszystko było w porządku. – ciągnął dalej.

- Po prostu gorzej się poczułem, rozbolała mnie głowa. – kolejne fałszywe zdanie.

- Może pójdziesz do naszego lekarza? – martwił się.

- Nie, Krafti. Nie trzeba. Już jest lepiej. – uśmiechnął się lekko, żeby wyglądało wiarygodnie.

- Mam nadzieję. Nie przejmuj się, niedługo wyjeżdżamy, a potem urządzam imprezę. Oczywiście jesteś zaproszony. – poklepał go po ramieniu.

- Dzięki, tego mi chyba trzeba. Kompletnie się opić. – pokręcił głową.

- Nawet nie wiesz, kto z nami jedzie. – znów posłał uśmiech przyjacielowi.

- Znając ciebie, można spodziewać się wszystkiego. Co to za gość? – był ciekawy.

- To dziewczyna. – miał nadzieję, że się domyśli.

- Ładna? – pierwsze co przyszło mu do głowy. Nie usłyszał odpowiedzi. – A kojarzę ją chociaż? – dodał po chwili.

- Raczej tak. – trzymał go w napięciu.

- A więc, kto to? –wyczekiwał konkretu.

- Ines. – powiedział wesoło, na co blondyn prawie zachłysnął się swoją śliną. Po dzisiejszej sytuacji, nie wiedział, czy dalej chce ją widzieć. Natłok myśli powrócił.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Po tym wszystkim zastanawiała się, czy dalej chce pojechać do Austrii. Obiecała Stefanowi, doskonale to wiedziała, ale z drugiej strony był on. Wiadome było, iż na imprezie się pojawi. Najlepszy przyjaciel Krafta. Rozważyła wszystkie ‘za’ i ‘przeciw’. Podjęła decyzję. Pojedzie. Inaczej być może zachowałaby się jak tchórz. A to kompletnie do niej nie podobne.

- Markus, jadę do Innsbrucka. – wypaliła po chwili.

- Przecież każdy to wie, Ines. – odparł naturalnie.

- Ale jak to? – jej źrenice się powiększyły.

- Skoro jesteś częścią ekipy, to chyba oczywiście, że jedziesz tam z nami. – wzruszył ramionami. Już wiedziała o co chodzi bratu, lecz kompletnie o tym zapomniała. Miała chęć popukać się w czoło.

- Ja jadę za trzy dni. – brat popatrzył na nią. – Z ekipą Austrii. Stefan z okazji drugiego miejsca urządza imprezę, zaprosił mnie, a ja się zgodziłam. – kontynuowała cicho.

- Będziesz tam razem z nim. Wiesz, na co się piszesz? – czekał na jej odpowiedź.

- Jadę tam przede wszystkim ze względu na Stefana. – powiedziała dobitnie.

- A on? Przecież tam będzie. – warknął.

- Markus, proszę cię, nie jestem małą dziewczynką. Poza tym nie mów do mnie tym tonem! – przy ostatnim zdaniu trochę podniosła głos.

- Przepraszam, ale mam nadzieję, że wiesz co robisz. – podszedł do siostry.

- Wiem. – skinęła głową i przytuliła się do brata.

Wiedziała, że ten tydzień w Austrii nie będzie nudny. Przeczuwała, że sporo zmieni w jej życiu. Jednak na wiedziała, czy te zmiany wyjdą jej na lepsze, czy gorsze.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej Kochane!

Oddaję Wam dziewiąty rozdział, powiem iż nawet mi się on podoba. 

Dziękuję za to, że pomimo okresu szkoły jesteście na blogu, komentujecie, czytacie! Witam również nowe czytelniczki! 

Przepraszam, że zaniedbałam Was, jest mi strasznie głupio, ale obiecuję poprawę. Wszystkie rozdziały czytam na bieżąco, ale wybaczcie mi komentowanie. Po tej publikacji postaram się nadrobić, a jeżeli nie dotrę zrobię to w piątek :)
Od tej chwili rozdziały będą dodawane co 2 tygodnie.

Tradycyjnie piszcie co sądzicie i do następnego!

Buziaki ;**