Rozdział VIII

„A teraz Ty rzucasz karty na stół.
Świat należy do Ciebie tylko teraz i tu!
A może ja też przestanę się bać,
Wszystko będzie łatwiejsze, chwytaj szansę i walcz, jeszcze raz!”

- Liber & Natalia Szroeder  „Teraz Ty”

Wewnętrzne uczucia, to coś z czym nigdy nie możemy sobie poradzić. Cóż, tak już jest, iż nie jesteśmy w stanie nad nimi panować. Większość mówi siła wyższa. Być może. Teorie są różne. Ile to razy nie możemy pozbyć się śladu po nieszczęśliwej miłości, fałszywej przyjaźni ,czy cholernie podłym otoczeniu. W tym wszystkim jednak najgorszym faktem jest to, iż po czymś nieprzyjemnym nie możemy przestać o tym myśleć. Nie wiemy co zrobić. Próbujemy się od wszystkiego odcinać, a to największy błąd. Będąc samemu ze swoimi problemami można zwariować, popaść w depresję. Najlepiej zawsze jest mieć przy sobie kogoś, komu w stu procentach ufamy, kto wysłucha wszystkich naszych rozterek, czasem pocieszy albo zmotywuje. Nieważne czy to członek rodziny, czy ktoś teoretycznie obcy. Ważne, by umiał słuchać. Ze swoimi uczuciami nie warto igrać. Można ich posłuchać, bądź pójść kompletnie w inną stronę. Tak naprawdę każdy z nas w głębi siebie zna swoją receptę. Trzeba tylko dogłębnie jej poszukać.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Klingenthal, czyli ostatnie miejsce, w którym zaplanowano tegoroczne zawody LGP. W niemieckiej ekipie każdy zaczął denerwować się podwójnie. Gospodarze. Swoja skocznia. Swoja widownia. A wiadomo, im więcej chcesz, tym bardziej nie wychodzi. Każdy powiedziałby, że trzeba się odciąć, nie myśleć o tym. A gdyby wszystko było takie proste, świat byłby o wiele mniej skomplikowany.

Szła w stronę hotelu. Jak zawsze musiała czegoś zapomnieć. Nagle usłyszała, że ktoś zaczął wołać jej imię. Odwróciła się, a jej oczom ukazał się zdyszany Stefan.

- Dziewczyno, jak ty szybko chodzisz. – stanął koło niej, łapiąc kolejny oddech.

- Och, nie przesadzaj. Całkiem normalnie. – uniosła kąciki ust. – A tak w ogóle to po co mnie wołałeś?

- Chciałem złożyć ci pewną propozycję. – popatrzył w jej oczy.

- Mam się bać? – zaśmiała się promiennie.

- Oczywiście, że nie. Przy mnie nic ci nie grozi. – pokazał swoje bielutkie ząbki.

- W takim razie słucham. – założyła ręce na piersi i bacznie zaczęła przyglądać się chłopakowi.

- Wiem, że mało się znamy, dlatego chciałbym to nadrobić. Po tych zawodach szykuję imprezę. Wiesz, będzie co oblewać. W końcu drugie miejsce w całym cyklu, to całkiem dobry rezultat. Wczoraj pomyślałem, iż mogłabyś jechać z nami, a potem ze swoją ekipą wrócić. Z tego co wiem za tydzień przyjeżdżają trenować do Innsbrucka. – powiedział zupełnie naturalnie.

- Naprawdę dziękuję, że o mnie pomyślałeś, ale…. – nie dokończyła zdania.

- Nie ma żadnego ale. Będziemy tu jeszcze trzy dni, więc spokojnie zdążysz jechać do domu i się spakować. Zapewniam ci dach nad głową. Do tego akurat cały tydzień masz wolny. To jak? – popatrzył na nią w taki sposób, iż tylko osoba pozbawiona uczuć mogłaby mu odmówić.

- Niech ci będzie, ale to najbardziej pokręcony pomysł, jaki kiedykolwiek słyszałam. – pokręciła głową.

- Zawsze musi być ten pierwszy raz. – puścił jej oczko. – Zdzwonimy się jeszcze.  Mam numer, nie bój się. – uśmiechnął się.

- Ale skąd? – spytała zdezorientowana.

- Wellinger to straszna papla. – wzruszył ramionami. – Trzymaj kciuki podczas konkursu. – krzyknął na pożegnanie.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Od rana nie mógł znaleźć sobie miejsca. Bez przerwy komuś dogryzał. Nie wiedział czym to było spowodowane. Podejrzewał dwie rzeczy: zawody lub ponowne zobaczenie jej. Uświadomił sobie jedną bardzo ważną sprawę. Być może to wszystko dzięki rozmowie z bratem. Chciał się dowiedzieć jednej, bardzo ważnej rzeczy. Dlaczego ta nieprzyjemna sytuacja  z przyszłości wpłynęła na nią tak negatywnie? Przecież jej to w ogóle nie dotyczyło. Nie znała wszystkich szczegółów. Musiał z nią porozmawiać. Być może ostatni raz, ale musiał. Wykorzystał fakt, że koledzy są gdzieś pośród fanów i rozdają autografy. Poszedł prosto do domku niemieckiej ekipy. Niepewnie uchylił drzwi. Było całkowicie pusto. Postanowił zaczekać, przysiadając na jednym z krzeseł, które znajdowały się pod ścianą.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Ostatni raz popatrzyła na biegających chłopaków. Lubiła na nich zerkać w trakcie rozgrzewki. Rozejrzała się na około. Zgromadziło się już pełno kibiców. Musiała przyznać, iż atmosfery na zawodach zawsze były wspaniałe. Przerwał jej Markus, który poprosił ją, żeby przyniosła mu słuchawki z drewnianego domku. Niechętnie, ale zwlekła się i poszła w stronę budynku.

Nacisnęła na klamkę, nie rozglądała się. Schyliła się do torby brata i zaczęła gmerać, szukając właściwego przedmiotu.

- Możemy porozmawiać? – momentalnie podskoczyła, przestraszyła się. Odwróciła głowę i zobaczyła siedzącego blondyna.

- Nie mamy o czym. – odpowiedziała oschle. – Nie sądzisz, że już wszystko zostało powiedziane?

- To ty zawsze mówisz, czego chcesz, a wszyscy mają się temu podporządkować! Tak nie może być Ines! Nic się nie zmieniłaś, zawsze liczyło się tylko to, co ty chcesz! – wyraźnie zaakcentował przedostatnie słowo.

- Skoro nie podoba ci się to, jaka jestem, to po co w ogóle tu przychodziłeś? Poza tym kto ci tu pozwolił wejść? – była bardzo niemiła.

- Jakbyś nie zauważyła jestem skoczkiem i mam pewne ulgi. – puścił jej oczko. – Jak po ostatnich zawodach córeczko prezesa? Swoją drogą faktycznie jesteście podobne. – zaśmiał się.

- Fascynujące, przyszedłeś tu po to, by mi to powiedzieć? – blondyn podniósł się i stanął koło niej.

- Nie, chciałem normalnie porozmawiać. Tylko wreszcie musisz mi na to pozwolić. – delikatnie dotknął jej dłoni.

- Nie dotykaj mnie! – wysyczała przez zęby.

Nagle obydwoje usłyszeli huk otwieranych drzwi. Zobaczyła sylwetkę, którą doskonale znała.

- Ines, nie mów, że tak ciężko znaleźć coś w mojej torbie. – uśmiechnął się, ale gdy tylko zobaczył chłopaka stojącego kilka metrów od niego, od razu zacisnął pięści. – Czego od niej chcesz? – krzyknął w stronę blondyna. – Poza tym nie pomyliły ci się domki? – dodał kpiąco.

- Co cię to obchodzi? Od kiedy interesujesz się życiem swoich koleżanek z ekipy? – jego ton również nie był naturalny.

- Jak możesz tutaj przychodzić? Zostaw mnie i moją siostrę w spokoju raz na zawsze! -  wykrzyczał. Mina Michaela zmieniła się diametralnie. Szok, oszołomienie, to chyba najtrafniejsze stwierdzenia. Nie mógł wypowiedzieć ani słowa.

- To jest twój brat? – spytał po chwili łamiącym głosem dziewczynę. 

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *

Hej :)

Oddaję Wam już ósemkę, jak to szybko leci :)

Coś 'nietypowego' to spotkanie we trójkę, co myślicie? 

Przepraszam za ten rozdział, ale dokładnie nawet go nie poprawiałam, gdyż bardzo źle się czuję i jakoś nie mam pomysłów. Musicie mi wybaczyć.

Także piszcie co sądzicie.

Do następnego Kochane!

Buziaki ;**